Zo daar ging ik dan om 03:30 naar Schiphol met paps en mams en ja tranen in mijn ogen. Allemaal spanning, komt vast goed zei mijn moeder, word vast heel leuk. Op Schiphol aangekomen gingen we eerst mijn koffer in sealen zodat deze niet open barst onderweg. Dat gedaan was het op naar de incheckbalie en tegenwoordig kan je zelf je koffer automatisch incheck, lijn door, koffer in het apparaat en ja hoor te zwaar. Gelukkig hadden we hier rekening mee gehouden en moest ik dus €100 bij betalen, niet erg. Koffer is ingecheckt nu maar even een kopje thee drinken voor het zover is. Nou ik vond het allemaal zo spannend en ik was best wel zenuwachtig, heb dus wel wat tranen gelaten, Mijn neef Rens en zijn vriendin Naomi met haar kinderen waren ook nog gekomen om me uit te zwaaien. 6:45 tijd om te gaan, een dikke kus, een lange knuffel en tranen, het was zo ver, naar de douane. Alles op de band inclusief schoenen, body scan, alles in orde ik mocht door. bepakt en bezakt liep ik door het vliegveld om naar mijn gate te gaan F4. Na dat ik nog even was wezen plassen, stond er op het vertrek bord dat mijn vlucht vertraagt was, ik zou nu pas om 09:00 vliegen i.p.v. 8:15, nog langer wachten, hier en daar nog een traantje weg pinken. Echt ik had niet gedacht dat ik het toch wel heel erg moeilijk vond om dag te zeggen. Uit eindelijk met goede moed het vliegtuig ingestapt. Ik had een prettige reis, zat naast een jong gezin met een kindje van misschien net een jaar die door vloog naar Curaçao. Onderweg film gekeken, af en toe een loopje naar het toilet, naar buiten gekeken en heel even gedut want echt slapen kan ik niet in het vliegtuig. Zo ging de vlucht van 9 uur toch wel snel. Zo stond ik dus op St. Maarten, bij de balie gevraagd of ik zelf mijn koffer mee moest nemen. Nee hoor zei de dame, je kan gewoon doorlopen. Zo gezegd zo gedaan. Wachten op boarden en iedereen laten weten dat ik veilig was aangekomen. Toen ik ging boarden voor Eustatius gingen ik en een aantal andere passagiers in een busje naar een piep klein vliegtuigje. Dat ding maakte me een herrie met opstijgen en weer dalen. Eindelijk na een lange reis in St. Eustatius aan gekomen. En dan denk je koffer op pikken en op zoek naar Jessica mijn stage begeleidster, NEE hoor GEEN koffer!!! WAAAAA wat nu! Jessica stelde me gerust en zei dat dit vaker gebeurde bij stagiaires, we gingen naar de balie en zeiden dat er nog een koffer zou moeten komen, kopie van mijn stikker en een omschrijving achtergelaten (dikke stress bij mij natuurlijk). Goed in de auto met Jessica naar het huis waar de andere stagiaires ook zouden moeten zijn, niet dus. Halve eiland door gereden opzoek naar de rest ondertussen naar de supermarkt, niemand, dan maar terug naar het huis. Ja hoor daar waren ze: Tim (NL), Fedor(NL en studiegenoot) en Sara (Australische). Leuke mensen en aardig ook mocht namelijk een korte broek lenen omdat ik in een spijkerbroek kwam aanzetten. Jessica beloofde voor mijn koffer te zorgen en de rest moest mij maar even op de hoogte brengen. Na even kennis gemaakt te hebben toch maar even gaan rusten, bloed heet in de kamer en een ven die herrie maakt, toch moet ik er mee doen en ik wen er vanzelf aan. Heel even kunnen rusten, maar niet veel, dan maar met Tim en Sara mee naar de supermarkt om ontbijt en avond eten te halen. Avond eten gaat uit een gezamenlijke pot en ontbijt lunch zelf betalen. Ik heb cornflakes, melk en een pot nutella, brood bij de bakker is schijnbaar goed koper... Okay hope so. Terug in het huis even relaxen en Sara kookte, ik zelf had alleen niet zo veel honger, had na een paar happen genoeg. Nog gecheckt met track en trace nummer voor mijn koffer maar helaas, kreeg het niet voor elkaar (KAK!) dan maar hopen dat hij er morgen is. Ik weet wel dat ik niet al te laat naar bed ga, morgen om 07:00 klaar staan.