Dag 64. Week 10!

Week tien al weer dames en heren! Deze maandag ochtend waren Sarah en ik nog alleen, dus met zijn tweetjes naar kantoor om weer een nieuwe week te starten. We gingen in de ochtend duiken, maar voor dat we gingen moesten we het stuk achter het kantoor vrij maken van rommel, want er zou een graafmachine komen om het puin achter het kantoor op te ruimen. Ik weet alleen niet wanneer dat zou kunnen zijn, waarschijnlijk tussen nu en vrijdag. Goed, toen het meesten uit de weg was konden we onze spullen klaar maken en achter in de truck leggen. Toen alles er inlag was Mickey nog een fles halen bij Goldenrock en we hadden haar daar opgepikt om vervolgens door te rijden naar de boot. Vandaag gingen we een boei vervangen niet zo heel ver uit de haven vandaan. De zee was redelijk ruw en je moest goede zeebenen hebben wil je je zelf staande houden. Gelukkig hadden we allemaal onze spullen snel aan en konden we het water in. Het bevestigingspunt voor de lijn had Matt al snel gevonden, het oude touw zat er nog aan en zag er verlaten uit. Er groeide ook allerlei algen en sponzen op, het zag er uit als een scheepswrak allen dan was het een touw. Met wat kracht en hulp van ons allemaal kreeg Matt het oude touw los en kon Nadio het nieuwe naar benenden laten zakken. Het nieuwe touw was snel bevestigd en toen konden we nog een rondje zwemmen, er was alleen niet zo heel veel te zien, groote zandvlaktes met af en toe een barlespons. Bij de sponzen zwommen we wat visjes, ik zag ook een klein spinkrabbetje en een juveniel visje dat zo groot was als mijn vingernagel, echt schatig. Ik wilde het aan Mickey laten zien, maar toen had hij zich al in de spons verstopt. Op een gegeven moment was het tijd om terug te gaan met een rustigs opstijging en een 5 meter stop sloten we deze duik af in 49 minuten met als diepste punt 19.4 meter. Terug op de boot moesten we het oude touw aanboort trekken, deze had Matt mee naar boven genomen. Toen het eenmaal aanboort lag kwamen er allemaal verschillende krabbentjes en garnaaltjes en kreeftjes uit. De leukste vond ik de decoratiekrabbentjes, deze krabbentjes versieren hun schild om de wijfjes te lokken maar ook om bescherming te bieden tegen roofdieren. Op een gegeven moment zag ik iets heel kleins weg proberen te kruipen, wat bleek het nou te zijn... Een piep klein octopusje. Aw zei Matt snel red het red het! Dus ik probeerde hem op mijn vinger te krijgen, maar dat ding was nog al eigenwijs en toen ik hem voorzichtig wilde oppakken, zei Matt nee niet kapot knijpen wacht wacht esmee wacht en hij rende over de boot heen, ik durfde me niet te bewegen. (Dit was allemaal in een happy toon hoor) hij had een blaadje te pakken en schepte het kleintje er op en hoeps daar ging die de wijde wereld weer in. We zijn er na weg gegaan, nog een aantal boeien checken. Ik had het onderweg we wat fris, de golven waren hoog en spetterde de boot op en het was bewolkt en er stond veel wind. Was blij dat Nadio na de derde boei om draaide en terug ging. Terug op het kantoor was het alles opruimen en het stinkende oude touw uit de truck halen. In het kantoor zelf vroeg Matt of ik even samen met Sarah naar de Hydrofoon wilde kijken om te zien hoe deze werkte. Ik zou deze namelijk vanmiddag moeten gebruiken. Even voor de duidelijkheid een Hydrofoon is een apparaat waar mee je walvis en dolfijnen geluiden kan opnemen, dus ik dacht super cool alleen ik zou al met Jesscia mee gaan om een nest uit te graven. Ik ben het toen gaan vragen maar het antwoord wat ik kreeg was zo vaag, ik moest wel naar de hydrofoon kijken maar ik zou hem niet gaan gebruiken. Ik begreep het even niet en dacht bij mezelf ik vraag het straks na de lunch nog wel even, ben toen naar huis gegaan voor lunch. Terug bij het kantoor vroeg ik aan Jesscia wat nu precies de bedoeling was en ze zei daf ik met haar mee ging voor een nest en dat Sarah en Matt en Mickey voor Staghorn koraal, okay en ze zei ben je er klaar voor? Ja zeker en stapte in de truck en gingen naar het strand. Op het strand gingen we voor het eerste nest zoeken maar Jessica kon hem niet meer vinden, dus zijn we het strand even afgelopen voor de andere nesten te bekijken. Op de terug weg stopte we bij een nest die een paar dagen geleden was uitgekomen en ik had de eer om hem op te graven. Dus ik begon het gat grooter te graven en te graven en te graven, maar kwam niks tegen behalve de stok met het lind er aan. Misschien moet je wat meer naar je toe graven zei Jessica en ja hoor daar was het nest, gauw de bovenkant van het nest op meten (diepte) en toen alles uitgraven. Jakkes het stonk wel en het leek heel lang te duren voor dat ik alles er uit had wat er in zat. Toen ik zeker wist dat ik alles had heb ik de bodem (diepte) van het nest gemeten, daarna heeft Jessica het overgenomen om te zien wat de status was van de eieren. Het waren 149 eieren van een groene schildpad waarvan er een nog levend in het ei zat. Hij had al een gat gemaakt voor zijn hoofdje maar hij was er nog niet uit gekomen dus had Jessica hem voorzichtig in het zand gezet en verder gegaan. Alle eieren gehad, maar het kleintje had nog niet echt bewogen, we gaven hem nog tien minuten. Deze waren verstreken en Jessica besloot hem nog even voor een nachtje te begraven en hoopte er op dat hij misschien vannavond er wel klaar voor is en zijn weg naar de zee vind en anders vinden ze hem morgen. Terug bij het kantoor bleven ik, Sarah en Mickey nog even hangen en kregen we een lift van Jessica naar de supermarkt. Sarah was de kok voor vanavond en thuis heb ik lekker even kunnen douchen, want ik rook niet zo prettig. Vlak voor etenstijd kwamen de nieuwe vrijwilligster aan, twee Briste meiden en een Amerikaanse, ze zagen er aardig uit en kwamen vriendelijk over. Daarna hebben we lekker gegeten en hadden we een rustig avondje met ze alle in het volle huis van negen man! Lekker druk dus, maar vast wel gezellig. Eens zien wat de morgen brengt.